تفسير ((interpretation يک فرايند استنباطی است كه در انتهای سنجش شروع می شود. وقتي مصاحبه ها تمام و آزمون های روانی گرفته شدند، روانشناس بايد به اين مسأله بپردازد كه داده های بدست آمده چه معنايی دارند و با توجه به آنها چه تصميمی بايد بگيرد و چه اقداماتی بايد انجام دهد.

 ال.اچ.لوی گفته است: «تفسير مهم ترين كار متخصص بالينی است». اما اينها چه معنايی دارند و چه تصميمی بايد گرفت؟ تفسير بالينی يا قضاوت بالينی، فرايند بسيار پيچيده ای است. 

چهارچوب نظری روانشناسان بالينی دنبال سبب شناسی، يا كشف علل مشکلات روانی و كمک به بيماران هستند. مشکلات روانی را به شيوه های مختلفی ميتوانيم مفهوم بندی كنيم(مثالً، روان پويشی، رفتاری، شناختی). تفسيرهای طرفداران فرويد با تفسيرهای متخصصان بالينی رفتارگرا خيلي فرق دارد. دو متخصص بالينی ممكن است هر دو كودكی را مشاهده كنند كه اصرار دارد در تخت خواب مادرش بخوابد. به نظر متخصص فرويدگرا، اين رفتار علامت عقده اديپ حل نشده است، اما رفتارگرا آن را براساس تقويت تفسير ميكند. در حقيقت يكی از راه های ارزيابی تفسيرها اين است كه ببينيم چقدر با نظريه ای كه از آن مشتق شده اند هماهنگی دارند. تعداد تفسيرهايی كه از يک رشته مشاهدات، مصاحبه ها يا آزمون ها ميتوان كرد حيرت آور و مبهوت كننده است. متخصصان بالينی با اتخاذ يک ديدگاه نظری خاص می توانند براساس هماهنگی تفسيرها و استنباط ها با نظريه مورد نظر و اين كه تا چه حد فرضيه های جديدی توليد ميكنند، به ارزيابی اين تفسيرها و استنباط ها بپردازند.